Timeless in Macedonia

De televisie spotjes die bedrijven uitnodigen om in Macedonie te investeren, zijn gevuld met mooie plaatjes van een land rijk aan geschiedenis, kultuur, muzien, eten. De mooie bergen en het bergmeer van Ohrid schitteren in de zomerse zon. ‘Macedonia Timeless’ heeft zeker niet ongelijk. Maar de pijnlijke ironie is dat wij onze zomerkleren inpakte en hiernaartoe verhuisde met volle moed, en de afgelopen drie weken rond strompelen door de regen en kou. Lente is laat dit jaar in macedonie en wij hebben het geweten!

Het apartement dat wij met zn vieren delen is binnen vaak kouder dan buiten, met een betegelde vloer die zijn grote dienst doet in de zomer maanden en vervolgens als laagje ijs een winterslaap doet. Het meer is op een goeie dag stil, maar wordt soms opgewekt door de wind en dan slaat het met een platte hand de boulevard rand. De sproei die daar vanaf komt vermijden wij, vooral als wij ook al in de miezerige grijze lucht met een snelle stap naar kantoor lopen. Dan is een excursie van 12 uur ook niet het meest aangename bezigheid, terwijl juist een wandeling in het prachtige park Mavrovo een adembenemende ervaring is. De excursie door Albanie heb ik nu al 4 keer mogen doen, en een keer waren we bijna weggebrand – uiteraard de dag van onze training, waarbij wij geen oog hoefde te houden op 35-70 man. Dan kom je terug met ijkoude handen en het enige waar je aan kan denken zijn warme dekens en Choma die als een harige warm waterfles komt knuffelen.

Ook ironische aan ‘Macedonia Timeless’ is dat tijd een van de weinige attributen dat wij hebben kunnen veroveren. Vanaf aankomst in macedonie ben ik maar een keer naar Daniel’s dorpje Jablanica geweest en heb ik een halve dag kunnen besteden aan bruiloft zaken. Wij arriverden op 28 april in de avond in Ohrid en konden gelukkig even uitslapen de volgende dag. Om 14:00 gingen wij naar een vergadering van ons werk, een groot deel van de lokale werknemers; administratie, chauffeurs, gidsen en partners van Ohrid Holidays en Karatanova Tours, waren aanwezig. Wij werden aan iedereen voorgesteld en zij aan ons, en er werd een praatje gehouden door onze ‘werkverschaffer’ (tja, als freelanceers zonder contract kan ik hem nou niet mijn baas nog werkgever noemen). Alles in het Macedonisch dus Niels en ik vingen maar de helft op, wat mij natuurlijk de kans gaf om het zelf creatief in te vullen.

Op 1 mei begon onze training. Een paar uur achter elkaar kregen wij les in het gebruik van de administratie systeem van het bedrijf. En de volgende dag weer. Nieuwe email adressen werden opgesteld, waarbij ik meteen als Natasha Poposka werd aangemeld en wij kregen toegang tot de printer. Het was nog allemaal heel onduidelijk hoe onze taken verdeeld zouden worden, maar het idee ontstond dat ik de excursie rond het meer door Albanie zou gaan doen, en vaak in kantoor zou zijn om langzamerhand taken te kunnen overnemen als de hoofd van kantoor op reis zou zijn. Vooral belangrijke mails te onderscheppen en meteen afhanhandelen. Daniel kreeg voornamelijk met de rent-a-car te maken en daarnaast een aantal excusies. Daar later meer over! Tijdens onze training gingen wij samen met een ervaren gids de route door Albanie af, en naar het Nationale Park Mavrovo. Zoals ik in mijn vorige blog vertelde, had ik daar mijn 30ste mogen vieren, samen met het nieuwe team; Niels & Katerina, Daniel en ik, de dames van TUI nederland en Arke Fly van Belgie en twee andere nieuwe berggidsen. Met veel moed begonnen wij op 9 mei met het echte werk.

Het is allemaal erg veel om te omschrijven hoe de laatste 9 dagen zijn verlopen. In de eerste instantie had ik pas na 14 dagen een vrije dag, en dan nog ging ik met Daniel eerst tot 11:00 rent-a-car afhandelen. Daarna raceten wij door Ohrid om een aantal dingen voor de bruiloft te organiseren en greserveringen bij verschillende accomodaties te checken. Het gaf een meer voorbereid gevoel op de volgende maand, maar toch is er genoeg te doen! Bij het de feest locatie hebben wij meer details gesproken over de programma van de dag en onze ideen voor aankleding en eten. We gaan iets leuks voor jullie allemaal neerzetten, dat beloven wij ;) En omdat het weer de laatste tijd zo verrassend akeling was, hebben wij ook meteen gevraagd hoe wij het aanpakken als het regent. Een tip, bereid je alvast voor op een knusse en gezellig avond bij het meer, wat het weer ook wordt! 

(Op dit punt in mijn verhaald volgen een paar dagen pauze in mijn blog, en hebben wij alweer wat meer meegemaakt. Ik ga nu verder met mijn verhaal, met meer ervaringen tot mijn naam)

Goed nieuws, in de paar dagen dat ik niet heb geschreven, is het weer ineens omgeslagen. Op een dag dat ik me niet goed voelde (een combinatie van vermoeidheid en een virusje waarschijnlijk) ging ik om 14:00 naar buiten om even wat paracetamol te halen en even langs Katerina gaan in de ‘broodjes club’, de stam-club van onze klanten. Ik had zoals gewoonlijk een paar laagjes kleren aan en mijn laarzen. Na 100 meter begon ik te zweten, mijn hoofdpijn verergerde en het voelde alsof het ook in mijn nek begon te pulseren. Laag voor laag gingen de kleren uit, mijn voeten gloeide in mijn schoenen. Het is maar 10-15 minuten lopen naar de club, maar elke stap voelde als een eeuwigheid. De zon warmde mijn haar zoals een vuurtje een steelpan en natuurlijk was ik mijn zonnebril vergeten dus liep ik als een mol met spleetogen verder – de mensen en bomen onderweg nauwelijks vermijdend. In een dag werd het zomer! Sinds dien zijn er een paar buitjes geweest, en s’avonds koelt het behoorlijk af, maar ik heb weer hoop dat ik op de bruiloft (net een dag minder dan een maand vanaf vandaag) geen jas over mijn jurk aan hoef ;)

Vandaag ben ik weer op excursie geweest naar Albanie. Ik leer steeds meer over de buurland van Macedonie waar ik pas dit jaar voor het eerst heen ben gegaan. Het is moeilijk voor te stellen dat een land in europa nog tot de jaren 90 helemaal afgesloten was van de buitenwereld. 50 jaar lang leed het land onder een communistische regime, met name vanwege de paranoide instelling van de toenmalige president van de communistische partij, Enver Hoxha. In zijn tijd werd de lokale bevolking onderworpen aan zijn waan ideeen, hij bouwde zo’n 80 000 bunkers (sommige zeggen 450 000) om Albanie tegen de ‘ vijanden’ te beschermen en wilde geen rechte en brede wegen aanleggen omdat hij wilde voorkomen dat hier vijandige vliegtuigen zouden landen. Ze zijn daarvoor nooit gebruikt. Hij banden met China en USSR, en Albanie onderging een soortgelijke culturele revolutie en agrarische hervormingen als China onder Mao, wat alleen leide tot hongersnood. Na de dood van Mao had hij alle banden verbroken en werd Albanie helemaal geisoleerd. Het was pas in de jaren 90 dat mensen Albanie in en uit konden. Veel Albanezen vluchten op zoek naar een beter leven. Er zijn nu nog veel sporen van de communistische tijd te zien, met name in de oude huizen die tussen moderne cup-cake achtige flatgebouwen staan en de vele bunkers die de bergen aankleden als sombere grijze reuzen schildpadden. Er zijn veel van die bunkers vernietigd, mensen willen het verleden vergeten maar ze zijn moeilijk kapot te krijgen – zoals het bedoeld was. Voor de touristen in onze groepen interessant, voor de lokale bevolking een vervelende herrinering.

Er is nog zoveel te vertellen over de avonturen die wij beleven als nederlands sprekende begeleiders. Niet alleen over alle plekken die wij beter leren kennen, maar ook over de mensen in onze groepen. De vriendelijke en avontuurlijke mensen die alles om zich heen met hun ogen absorberen, de wereld vreemde die zuchtend klagen over de lange grens wachttijden of toch proberen fotos te maken van grens wachters en er een spelletje van maken om honderden onnodige fotos te maken en zo de wachttijd voor de hele bus op het spel zetten. Of de chagarijnige vrouw die je letterlijk uitscheld als je een fout maakt op je eerste excursie en vervolgens sprakeloos is als je ze bedankt voor de tip en jezelf met een glimlach corrigeert. De stille genietes en de vraagbakken die over elke steen en schaduwe eronder een quiz verzinnen, en de rare vogels die het een super leuke dag vonden maar ‘uit principe geen fooi geven’ want het is aan de werkgever om ons goed te betalen (u mag ze gerust een mailtje sturen mevrouw). Of de vervelende betweters die iemand ongewild op de foto proberen te zetten en dan als kinderen rond huppelen en hun camera in de gezicht van de gillende vrouw zwaaien ‘ ik heb er toch lekker een haha!’. (Je wil ze dan met een vriendelijke glimlach liefst een kopje onder willen zetten in het meer, een foto maken en dan roepen dat je lekker een foto van ze hebt, haha!). Maar ook de lieve en begrijpende mensen die voorzichtig observeren, vragen stellen en er alles aan doen om de cultuur te leren en toe te passen van de lokale bevolking, en dan beloond worden door uitgenodigd op de koffie mogen bij iemand thuis – vervolgens een grijns dragen die niet van hun gezicht te vegen is en jou bij de reis organisatie een pluimpje geven ;) En de schattige 17 jarige met zijn vriendinnetje die je overal voor bedanken en ook nog een tip geven aan het einde van de dag!  Je zou er bijna een ijsje voor ze van willen kopen en een cirkel van bedankjes willen beginnen.

Tja, het leven van een reisbegeleider...wat een vermoeiend maar leerzame avontuur!