Magic Macedonia

Verhuizen is best goed voor de schoonmaak. Ik raad het iedereen aan om elke lente, ook al doe je maar mentaal, te verhuizen. De afgelopen weken hebben Daniel en ik gezweet en gekucht in de klerenkasten, onder het bed en in onze garage (die na onze laatste verhuizing eruit zag als eentje van dat programma ‘storage wars’ – en dan eentje die niemand voor wil bieden). Met elke dag, en elke zwarte obscure vuilnis zak die wij voor de ogen van onze buren in de vuil stortkoker propte, zeiden wij tegelijk hallo en gedag aan oude herrineringen die al jaren lagen te vervelen in het land van verdwaalde gedachten. Lege plekken in dozen werden efficienter gevuld en opeens kwamen wij ruimte teveel. Nou dat niet. Maar het was wel een bevrijdende activiteit om fysiek en mentaal ons voor te bereiden, echt zoals die schone lei waar ik mensen zo vaak over hoor praten.

Ook Choma mocht eraan geloven, want oude mandjes gingen eruit en werden vervangen met een ‘ cat-pack’ (ja ja, een rugzakje waar ik haar voorop kan dragen – en nee, dat is veel cooler dan met een roze tasje en een chihuawua). Ook kreeg ze een grote stevige honden bench met genoeg ruimte om te staan, met aan de ene kant haar favoriete mantje met ogen en voelsprieten...die niks voelen van de tandjes die ze nog over heeft, en aan de andere kant een kleine papierbak getransformeerd in kattenbak.

Ja ja, want mijn kleine familie ‘just you the cat and me’ gingen samen een nieuw avontuur aan. Omdat ik na mijn afstuderen in 2011 en het halen van een advanced master diploma in 2012 toch onverhoopt geen werk kon vinden in mijn studierichting, en bij het navragen bij mijn 50ste afwijzing waarom ik niet in aanmerking kwam te horen kreeg dat er meer dan 600 anmelding waren, en er mensen met 10 jaar werkervaring waren aangenomen voor een tijelijk contract en lokaal salaris, besloot om het allemaal wat anders aan te pakken. Ik had natuurlijk een dag per week werk bij de Vogelbescherming, wat ik eigenlijk ook wel erg leuk vond ook al was het niet precies waar mijn ambities lagen voor de toekomst, maar belastingtechnisch (en organisatorich) was het toch niet ideaal. En samen met je liefje (en je kat) naar zijn geboorteland om een paar maanden te werken? Zo’n aanbod krijg je niet vaak.

Dus wij maakten als kippen zonder koppen de laatste weken af bij ons werk (wat voor Daniel toevallig goed uitkwam omdat zijn voornaamste bron van inkomen in juli zou beindigen) en gingen ons voorbereiden op een lange reis van drie dagen naar een nieuw thuis voor een klein half jaartje. Gelukkig vonden wij leuk stel met heel lief klein jongentje om ons huis onder te huren voor een aantal maanden en konden wij een veel leger en schoner huis aan hun achterlaten, de auto in stappen en met kat de weg op naar een nieuwe uitdaging.

Mocht iemand ooit met dieren reizen, ik raad de app ‘Pet Friendly Hotels’ aan. Wij hadden voor onderweg twee hotels gereserveerd; een dichtbij Linz en een in de buurt van Novi Sad. Beide hotels waren ongeveer 800 km van elkaar verwijderd, zodat we elke dag ongeveer 9 uur in de auto doorbrachten. Best een eind, vooral omdat Choma de eerste 4 uur hard aan het protesteren was met de hardste miauw die ik ooit uit haar lijf heb horen komen in de 8-9 jaar dat ze bij ons is. Ik zat natuurlijk daardoor bijna zelf helemaal tegen het plafond, maar besloot haar toch in plaats van het homeopatische middel, haar de helft van een ander pilletje te geven. Hierna, waarschijnlijk ook een beetje uitgeput door haar opera, gaf ze zich over aan de situatie (of zo wil ik het geloven) en ging half slapen en tussendoor af en toe – vooral als wij ook praatte – een beetje mekkeren.

De eerste nacht waren Choma en ik allebei even blij om in de hotel kamer aan te komen, en ze wende verassend snel aan de nieuwe omgeving – wandelde even de hele kamer door op inspectie, keurde het goed en kwam tussen ons in liggen knorren op bed. Waarschijnlijk was alles beter dan het zeurende geluid van de snelweg en de brullende vrachtwagens met hun indrukwekend en reusachtige schaduwen die door de auto vlogen als verduisterende wolken over Choma’s hoofd. Af en toe stopte we bij een benzine station en lieten haar even met gesloten deuren door de auto struinen en wat eten (gemengd met een beetje water). Naar buiten kijken tijdens het rijden was veel te spannend, en leide alleen maar tot heel hard gemiauw uit verbazing dat de wereld zo snel voorbij raazde, dus we deden dat maar niet meer. Nadat we gekeken hadden dat er geen mogelijke onstnapping was voor haar lenig katten lichaampje, gingen die avond naar een restaurantje verderop even een lekkere warme maaltijd eten. Het was spannend om haar achter te laten in een vreemde kamer in een vreemd land en we hadden een kleine inzicht in hoe ouders zich moeten voelen als ze hun klein kind moeten achter laten. Maar het is allemaal prima gegaan en ik had bijna tranen van blijdschap om te ondekken dat ze haar kattenbak ook goed gebruikte tijdens onze hotel stopjes (in de auto wilde ze uiteraard niet).

De grenzen gingen heel vlok gelukkig, ze keken even met een lach naar Choma op de achterbank en na bijna 2500km kwamen we eindelijk aan in Macedonie. De laatste uur door de bergen was wel een grappige avontuur. Choma sliep netjes opgerold in haar mandje, maar toen de auto begon te slingeren keek ze omhoog met vraagtekens in haar snorharen. Toen er twee bochten na elkaar kwamen, leunde ze eerst tegen, en rolde vervolgens uit haar mandje – hield het vast – en het kieperde helemaal om boven op haar. Haar hoofdje kwam heel verbaast tevoorschijn en een achterpoot strekte uit als de been van een ballerina, op zoek naar balans maar wat het niet kon vinden. Ik had daarna een uur lang de slappe lach en ook als ik dit typ moet ik even giechelen!

Gelukkig konden wij bij aankomst op dinsdag avond meteen het apartementje in waar Niels en Katerina op ons wachte, en we waren heel blij te zien dat wij vanuit het raam een beetje van het meer van Ohrid kunnen zien! Choma heeft een vensterbank om op te zitten overdag (ze moet als wij weg zijn in onze kamer blijven) en als we thuis zijn loopt ze een beetje stof te verzamelen onder de meubels in de woonkamer. We hebben ook snel onze kantoorruimte gezien en kennis gemaakt met onze nieuwe collegas, maar daar vertel ik een andere keer meer over. We zijn nu heel erg druk geweest met inwerken en een beetje gronden in Ohrid en ik heb op mijn 30ste verjaardag in de bergen van Mavrovo Nationaal Park, naast kleine waterbronnen en met besneuwde bertoppen in de achtergrond, Ohridska torta (heerlijke taart met karamel en nootjes) uitgedeeld aan mijn nieuwe collegas. Prachtig!

Lieve mensen, als jullie mijn hele verhaal hebben kunnen doorstaan (of even snel naar beneden zijn gescrolled) dan wens ik jullie voor nu een hele mooie dag en tot snel! Ik lees graag jullie gedachten en eigen avonturen hieronder

Zonnestralen en knuffels,
Taszka